"Mijn gepensioneerde vrienden spuwen steenkool. Ik heb er geen spijt van dat ik me aan het voetbal heb gewijd."

WOŁOSIK: De Poolse voetbalbond hoort dat heel Polen kaartjes wil voor de wedstrijd van het nationale elftal tegen Nederland in november. "Als we 500.000 kaartjes hadden, zouden ze uitverkocht zijn!" hoorde ik.

Kałużny: Het nationale team raakt nooit uit de mode. Zelfs als het team onder de verwachtingen presteert of gewoon slecht is, willen de fans er nog steeds naar kijken. Ze klagen, raken geïrriteerd, maar ze gaan toch naar het stadion of zitten voor de tv. Het is een beetje jammer dat we in Finland verloren hebben, want de wedstrijd tegen Nederland in het Nationaal Stadion had kunnen gaan om de eerste plaats in de poule, wat directe kwalificatie voor het WK van volgend jaar betekende. Theoretisch gezien is het nog steeds mogelijk, maar ik geloof er niet echt in.

WOŁOSIK: Oké, laten we terug naar de aarde gaan, naar de Ekstraklasa. Je bent net in Lubin geweest en je bent er al een tijdje niet meer gezien.

Kałużny: Dat klopt. Ik heb er tegen je over opgeschept, want het was een belangrijke reis voor me, naar de stad waar ik ben opgegroeid, waar ik verliefd ben geworden op sport. Ik ken er elk hoekje en gaatje. Nou ja, misschien de nieuwe wat minder, maar de oude herken ik perfect. Zagłębie en Wisła Kraków – dat zijn de twee clubs die het dichtst bij me staan.

WOŁOSIK: Het was eigenlijk best interessant dat je in Lubin was vlak voor de verjaardag van de beroemde tweedaagse wedstrijd tussen jouw Zagłębie en AC Milan, waar je het hier een week geleden over had.

Kałużny: Nu heb ik gescoord in een iets kleinere wedstrijd, tussen Zagłębie en Motor Lublin. Jammer dat mijn oude club de overwinning heeft laten glippen.

WOŁOSIK: Vanuit Lubin ging je naar het grote voetbal: het Poolse nationale team, de gloriedagen van Wisła Kraków en daarna Bayer Leverkusen.

Kałużny: Wat het nationale team betreft, deed ik het aanvankelijk helemaal niet goed in de jeugdteams. En dat ik het maar een paar keer tot de "jonge" nationale teams schopte, was volledig mijn eigen schuld. Helaas was de jonge Radek Kałużny niet de slimste. Om het bot te zeggen: hij was de domste.

WOŁOSIK: "Nou, wat kun je zeggen over een jongen die op het punt stond opgeroepen te worden voor het trainingskamp van het nationale juniorenelftal, maar hij koos voor 'ballet' en, om niet naar de wedstrijd van het nationale elftal te hoeven, vraagt ​​hij tijdens een feestje een vriend om een ​​voetbalschoen aan te trekken en zijn schoenen over zijn scheenbeen te halen. In het jeugdelftal van Zagłębie Lubin hadden mijn vrienden en ik niet alleen goede voetbalvaardigheden gemeen, maar ook lege hoofden," bekende je in je boek.

Kałużny: We waren een hecht team op het veld, en nog hechter ernaast. Aan de vooravond van cruciale wedstrijden "dansten" we soms keihard. Interessant genoeg was er in Zagłębie, en ik heb er zeker twaalf jaar doorgebracht, niets mis met me. Ik was het toonbeeld van gezondheid. Tijdens de training in de bergen werkte ik van 10 uur 's ochtends tot ze een busje – een Żuk – stuurden om me terug naar het hotel te brengen. Destijds was fysieke voorbereiding zoals vandaag uitgesloten. Het ging meer om de neus.

Ik hoop dat Zagłębie en Wisła voortbouwen op hun mooie tradities en een sterke aanwezigheid in de Ekstraklasa zullen creëren door hun talenten te tonen in Europese competities. En toen, tijdens het feest in Lubin waar ik het eerder over had, kwam er een man zo groot als "Pudzian" naar onze tafel. "Luister, Kałużny, het feest is voorbij voor jou! De wedstrijd is morgen." Het kwam niet bij ons op om te protesteren. We verlieten de tent zonder te mopperen. (gelach)

WOŁOSIK: Zijn er nog bijzondere herinneringen aan Lubin bij u bovengekomen?

Kałużny: Misschien is het meer een reflectie – ik heb er geen spijt van dat ik me aan het voetbal heb gewijd. En dat is de eerlijke waarheid. Tegenwoordig leven sommige van mijn leeftijdsgenoten, die met mij in de regio Zagłębie begonnen te voetballen maar uiteindelijk voor de mijn kozen, van een goed pensioen, waar ik nog steeds lang van kan leven. Maar ik zou niet met hen willen ruilen. Ik weet hoeveel moeite het kost om in een mijn te werken. Veel jongens "spuwen" nog steeds steenkool. Voor mij was het afdalen in een mijn tijdens mijn stage aan een technische mijnbouwschool al genoeg. Het lawaai is het meest irritante. Het is zo hard dat je er je hoofd van af blaast. Vergeleken daarmee is het een waar genot om een ​​bal te trappen voor een goed salaris.

WOŁOSIK: Maar Zagłębie was voor jou ook een school van het leven.

Kałużny: Oh ja! Bij Zagłębie hadden we Robert Bubnowicz. Hij "sleedde" een tegenstander op kniehoogte, en... ik ook, dus er lagen twee lijken op het veld. De ene vijand, de andere een vriend. (gelach) Het was het ergst in de lagere divisies. Daar ging Western er elke wedstrijd vandoor. Je had niet eens de tijd om naar de hoge bal te springen voordat je al op de grond lag, met een knie in je nieren. Maar agressie verbetert je spel niet. Als je een complete voetballer bent, helpt agressie alleen je niet om carrière te maken. Naast het vermogen om botten te breken, moet je op zijn minst een degelijke voetbaltraining hebben, met een repertoire dat verder gaat dan alleen iemand snijden of in het gezicht slaan.